Hovawart

De geschiedenis van de Hovawart begint in de regio's Harz en het Zwarte Woud, waar het werd gefokt als een toegewijde waakhond. Een van de eerste gedocumenteerde opnames van een Hovawart komt uit de vroege 1200's toen het Duitse kasteel Ordensritterburg werd binnengevallen door Slavische indringers. Het verhaal gaat dat het kasteel met de grond gelijk werd gemaakt en alle inwoners werden afgeslacht; behalve de zoon van de kasteelheer. De baby werd gered door een van de Hovawarts van het kasteel die, ondanks dat hij zelf gewond was geraakt, de jongere naar een naburig kasteel en naar de veiligheid sleepte. De jongen genaamd Eike von Repkow groeide op als een van de meest opvallende figuren in de Duitse wet.

Hoewel de Howavart een plaats in de Duitse cultuur en geschiedenis had verdiend, begon zijn populariteit af te nemen tegen het begin van de 20e eeuw naarmate rassen zoals de Duitse herder in populariteit groeiden. In 1915 begon een groep Hovawart-enthousiastelingen onder leiding van een zoöloog genaamd Kurt Friedrich König een geconcentreerde poging om het ras te doen herleven. Ze begonnen met het zoeken naar honden die aan de beschrijving van de Hovawart in de boerderijen van het Zwarte Woud voldoen en kruisten ze vervolgens naar verschillende andere rassen. Hun inspanningen werpen hun vruchten af ​​toen het eerste Hovawart-nest in 1922 werd opgenomen in het Duitse fokregister.

Het harde werk van de fokkers was echter bijna helemaal voor niets, want de Hovawart was vrijwel uitgeroeid tijdens het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Vanwege zijn uitzonderlijke capaciteiten werd het ras gebruikt in het Duitse leger en stierven duizenden tijdens de oorlog. Nadat de Tweede Wereldoorlog ten einde liep, werkten een fokker genaamd Otto Schramm en een groep collega-Hovawart-enthousiastelingen hard om het ras te behouden en vormden een nieuwe rasvereniging.

In tegenstelling tot de meeste andere werkende rassen zijn Hovawarts niet zo enthousiast om hun meesters te behagen en vereisen ze verschillende op beloningen gebaseerde trainingsmethoden. Als positieve aanmoediging niet wordt gebruikt, kunnen deze honden hun interesse verliezen en tijdens de training koppig worden. Het is ook belangrijk dat eigenaren een liefdevolle maar stevige stijl van leiderschap tonen met deze krachtige honden.

Hovawarts hebben luide dreunende blaffen en zijn uiterst waakzaam. Ze zijn ook zeer toegewijd aan hun families en riskeren hun eigen leven bereidwillig om hen te beschermen. Deze eigenschappen die in het ras al sinds de oudheid bestaan, maken ze een uitstekende waakhond en waakhond. Het is echter belangrijk op te merken dat een Hovawart een gebalanceerd leven wil hebben, dat de eigenaren krachtige honden moeten proberen het leiderschap van hun menselijke roedel op zich te nemen en dit kan op zijn beurt leiden tot verschillende gedragsproblemen. Dit kan ook gevaarlijk zijn, gezien de sterkte van het ras.

Hoewel gereserveerd in de natuur, zijn Hovawarts uiterst aanhankelijk tegenover hun families en zijn ze uitstekende familiehonden. Op voorwaarde dat ze goed gesocialiseerd zijn en al vanaf jonge leeftijd regels, grenzen en beperkingen krijgen. Hovawarts kunnen ook goed opschieten met andere honden en huisdieren en zijn niet gemakkelijk uit te lokken tot agressie.

Hovawarts zijn een extreem gezond ras en hebben geen erfelijke aandoeningen. Ze kunnen echter af en toe last hebben van heupdysplasie, zoals gebruikelijk is bij grote hondenrassen.