Finse Lappenhond

Lapland is een regio ten noorden van de poolcirkel die delen van Noorwegen, Zweden, Finland en Noordwest-Rusland beslaat. Het is vernoemd naar de Sami, of Lapp, mensen, die de regio enkele duizenden jaren dun hebben bewoond. In de oudheid ontwikkelde de Sami een rijkelijk beklede spitz-type hond (de 'Lapps' hond 'of Finse Lappenhond) die werd gebruikt voor het jagen op rendieren over uitgestrekte kale toendra's. De geschiedenis van Sami is vaak onduidelijk, maar een paar eeuwen geleden verschoof ze van jager-verzamelen naar volledig nomadisme. De Sami werden rendierherders en brachten grote kuddes op zoek naar weiland.

Eén autoriteit vertelde ooit: "De Sami leefden in tenten of turfhutten en migreerden met hun kuddes in eenheden van vijf of zes families, terwijl ze hun dieet aanvulden door te jagen en vissen." Naarmate de Sami-samenleving evolueerde, evolueerde de Finse Lappenhond mee. Net als hun meesters, gingen ze van jacht op rendieren naar hen hoeden, terwijl ze hun plichten als jachthonden, bewakers en naaste metgezellen voor hun mensen behielden. (Finse Lappenhonden behoren tot de Arctische rassen die duizenden jaren ineengedoken hebben gezeten voor warmte met hun mensen en andere honden op woest koude nachten. Dit is een manier om de aangeboren gezelligheid van deze honden te verklaren.)

In tegenstelling tot de schattige stripfiguren die elke december de slee van de kerstman trekken, zijn echte rendieren koppige, chagrijnige beesten waarvan het gewei ernstige schade kan aanrichten. Het beheersen van rendieren vereist honden met grote moed, snelheid en intelligentie, kwaliteiten die nog steeds de Finse Lappenhond definiëren. Rendierhoeden was tot voor kort het fundament van de Sami-samenleving. Lapland is nog steeds de thuisbasis van enkele honderdduizend rendieren, en hoewel de moderniteit het traditionele rendiergebied heeft aangetast, is het nog steeds mogelijk om de Finse Lappenhond en zijn zusterras, de Zweedse Lapenhond, kuddes over het uitgestrekte bevroren noorden te zien bewegen.

Finse Lappenhonden zijn ontwikkeld om rendieren te hoeden, een dier dat niet zo is bang voor honden en wolven zoals vele andere kuddedieren. Als gevolg hiervan heeft het ras een temperament dat weerspiegelt een basisbehoefte om deze dieren zowel te beheersen als weg te komen. Bij het hoeden van rendieren zijn de honden extreem actief en lawaaierig. Ze moeten constant alert zijn en als een rendier kunnen draaien en proberen ze op elk moment te vertrappen. Als gevolg hiervan heeft het ras een zeer sterke "schrikreflex", en zijn ze bovendien uiterst wendbaar en alert. Ze herstellen zich echter ook snel na het schrikken, en zullen terugkeren naar hun werk, namelijk extreme moed vertonen.

Bij interactie met mensen zijn Finse Lappenhonden kalm, vriendelijk en zeer onderdanig. Soms kunnen ze een afstandelijk lijken beetje afstandelijk. Deze combinatie van onderdanigheid en reserve moet worden geïnterpreteerd als verlegenheid. Hoewel opgewonden blaffen typisch is, overmatige scherpte en grommend zijn geenszins aanvaardbaar, zelfs niet tegenover andere reutjes.

Het lijkt erop dat er geen gezondheidsonderzoek is uitgevoerd op de Finse Lappenhond buiten Finland, waardoor het onmogelijk is om definitieve uitspraken te doen over de gezondheid van het ras buiten zijn thuisland. Over het algemeen wordt de Finse Lappenhond beschouwd als een extreem gezond ras, met zeer weinig gedocumenteerde gevallen van gezondheidsproblemen. De drie meest voorkomende ernstige gezondheidsproblemen die worden gezien in de Finse Lapphund zijn progressieve retinale atrofie (PRA), staar en heupdysplasie, hoewel alle drie in het ras in lagere percentages voorkomen dan de meeste rashonden. De Finse Lapphund staat erom bekend dat hij een lange levensduur heeft. In Finland ligt hun levensverwachting tussen de 12 en 14 jaar, en het lijkt erop dat vergelijkbare leeftijden elders meestal door rasleden worden bereikt. Dit ras is een van de grootste honden die routinematig zeer geavanceerde leeftijden bereiken.

Omdat skelet- en visuele problemen kunnen optreden bij dit ras, is het ten zeerste aan te bevelen voor eigenaren om hun huisdieren te laten testen door zowel de Orthopedic Foundation for Animals (OFA) als de Canine Eye Registration Foundation (CERF). De OFA en CERF voeren genetische en andere tests uit om potentiële gezondheidsdefecten te identificeren voordat ze verschijnen. Dit is met name waardevol bij het opsporen van aandoeningen die pas verschijnen nadat de hond een hoge leeftijd heeft bereikt, waardoor het vooral belangrijk is voor iedereen die overweegt zijn hond te laten testen om de verspreiding van mogelijke genetische aandoeningen naar zijn nakomelingen te voorkomen. Het is zeer raadzaam om fokkers te vragen om enige OFA- en CERF-documentatie te tonen die ze hebben over een puppy of zijn ouders, die in wezen alle gerenommeerde fokkers zullen hebben.