Belgische Herder

De Belgische Herdershond is een van de vier soorten herdershonden die eind 1800 in België werden ontwikkeld. De vier variëteiten zijn de Mechelaar (fawn-mahonie, korte vacht met zwart masker), Tervuren (fawn-mahonie, lange vachtmet zwart masker) de Laekenois (fawn, ruwe vacht), en de Belgische herdershond, of Groenendael (zwart, lange vacht). De American Kennel Club (AKC) erkent alles behalve de Laekenois als afzonderlijke rassen in de VS, terwijl de United Kennel Club alle vier soorten als één herkent.

De Club du Chien de Berger Belge (Belgische Herdershondclub) werd in september 1891 opgericht om te bepalen welke van de vele verschillende soorten honden alleen representatief was voor de in België ontwikkelde herdershonden. In november van datzelfde jaar kwamen fokkers en liefhebbers samen aan de rand van Brussel om herdershonden uit dat gebied te onderzoeken. Na veel wikken en wegen concludeerden veterinair professor Adolphe Reul en een jury dat de inheemse herdershond van die provincie vierkante, middelgrote honden waren met goed geplaatste driehoekige oren en zeer donkerbruine ogen en alleen verschilden in de textuur, kleur en haarlengte. Latere onderzoeken van honden in andere Belgische provincies resulteerden in vergelijkbare bevindingen.

De zwart gecoate Belgische Herdershond werd voornamelijk ontwikkeld door fokker Nicolas Rose, wiens kennel dateert uit 1893. Het ras dankt zijn Europese naam aan het landgoed van Rose, Chateau Groenendael, buiten Brussel. Hij kocht de basishonden van het ras, Picard d'Uccle en Petite, en hun nakomelingen zijn de voorouders van de Belgische herdershonden van vandaag. De honden waren meteen populair vanwege hun veelzijdigheid en werden begin 1900 gebruikt als politiehonden in Parijs en New York. In België patrouilleerden douanebeambten met hen de grens.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog droegen ze berichten en trokken ambulance- en machinegeweerwagentjes. Hun populariteit in de Verenigde Staten nam na de oorlog toe, en de Belgian Sheepdog Club of America werd opgericht in 1919. Het Depressietijdperk eiste hun aantal, maar ze dienden als oorlogshonden in de Tweede Wereldoorlog, en de belangstelling voor hen is geleidelijk toegenomen sindsdien toegenomen. Vandaag blinken ze uit in hondenprestaties en staan ​​ze op de 122e plaats van de 155 rassen en variëteiten die door de American Kennel Club worden erkend.

De ideale Belgische Herdershond is slim, dapper, alert en toegewijd aan zijn gezin. Hij wordt beschreven als altijd in beweging als hij niet onder bevel staat. Zijn observatievaardigheden maken hem een ​​uitstekende waakhond, maar zijn hoedende erfgoed maakt hem van nature wantrouwend tegenover vreemden. Als hij niet goed opgeleid en gesocialiseerd is, kan dit wantrouwen leiden tot agressief gedrag. Een goed gesocialiseerde en getrainde Belgische Herdershond is een zelfverzekerde beschermer van zijn mensen en eigendommen en valt niet zonder reden aan. Hij is aanhankelijk en vriendelijk met mensen die hij kent, vooral familieleden. Hij eist ook hun tijd en aandacht. Dit ras houdt er niet van om alleen gelaten te worden; hij wil dingen met het gezin doen. Hij vereist veel mentale stimulatie in de vorm van training en spel.

Dit ideale karakter van de Belgische Herdershond gebeurt niet alleen. Het wordt beïnvloed door een aantal factoren, zoals erfelijkheid, training en socialisatie. Puppy's met een goed temperament zijn nieuwsgierig en speels, bereid om mensen te benaderen en door hen te worden vastgehouden. Kies de puppy op de weg, niet degene die zijn nestgenoten in elkaar slaat of degene die zich verstopt in de hoek. Overmatige verlegenheid kan een probleem zijn in dit ras, dus kies nooit een angstige puppy.

Ontmoet altijd ten minste een van de ouders, meestal is de moeder degene die aanwezig is, om ervoor te zorgen dat ze een goed temperament hebben waar je je prettig bij voelt. Het ontmoeten van broers en zussen of andere familieleden van de ouders is ook nuttig om te evalueren hoe een puppy eruit zal zien als hij groot is. Zoals elke hond hebben Belgische Herdershonden behoefte aan vroege socialisatie en blootstelling aan veel verschillende mensen, bezienswaardigheden, geluiden en ervaringen als ze jong zijn. Socialisatie helpt ervoor te zorgen dat de Belgische Herdershond opgroeit tot een goed afgerichte hond. Hem inschrijven bij een hondenschool is een goed begin. Door regelmatig bezoekers uit te nodigen en hem mee te nemen naar drukke parken, winkels die honden toelaten, en op ontspannen wandelingen om buren te ontmoeten, helpt hij ook zijn sociale vaardigheden op te poetsen.

Belgische Herdershonden zijn over het algemeen gezond, maar zoals alle rassen zijn ze gevoelig voor bepaalde gezondheidsproblemen. Niet alle Belgische Herdershonden zullen een of meer van deze ziekten krijgen, maar het is belangrijk om je ervan bewust te zijn als je dit ras overweegt.

Als je een puppy koopt, zoek dan een goede fokker die je gezondheidsvoordelen laat zien voor de ouders van je puppy. Gezondheidsklaringen bewijzen dat een hond is getest op en vrij is van een bepaalde aandoening. Bij Belgische Herdershonden zou je gezondheidsklachten van de Orthopedic Foundation for Animals (OFA) moeten verwachten voor heupdysplasie (met een score van redelijk of beter), elleboogdysplasie, hypothyreoïdie en de ziekte van von Willebrand; van Auburn University voor trombopathie; en van de Canine Eye Registry Foundation (CERF) die verklaart dat ogen normaal zijn.

De Belgische Herdershond is een binnen / buitenhond. Hij zou binnen met het gezin moeten wonen, maar heeft toegang nodig tot een veilig omheinde tuin die hem verhindert te ontsnappen om voorbijgaande fietsers, joggers en auto's te achtervolgen. Voorzie de Belgische herdershond, indien mogelijk, van wat loslopende oefeningen in een omheind gebied, naast lange wandelingen of joggen. Hij heeft dagelijks minimaal een uur activiteit nodig, die kan worden opgesplitst in twee of drie trainings- of spelsessies. Hij speelt graag met een frisbee en andere speeltjes. Als je van wandelen of joggen houdt, staat je Belgische Herdershond graag voor je klaar. Overweeg hem te trainen om te concurreren in gehoorzaamheid, volgen of behendigheid. Het maakt niet echt uit wat je doet, zolang je hem maar bezig houdt. Wees niet verbaasd als hij in grote cirkels in je tuin rent; het is een overblijfsel van zijn erfgoed.

Introduceer puppy's om geleidelijk te oefenen. Van 9 weken tot 4 maanden oud is de hondenschool één of twee keer per week een geweldige manier voor hen om oefening, training en socialisatie te krijgen, plus 15 tot 20 minuten speeltijd in de tuin, 's morgens en' s avonds. Gooi een bal die ze kunnen halen. Van 4 tot 6 maanden oud, wekelijkse gehoorzaamheidscursussen, dagelijkse wandelingen van een halve kilometer, plus speeltijd in de tuin zullen aan hun behoeften voldoen. Van 6 maanden tot een jaar oud, speel twee keer per dag maximaal 40 minuten. Blijf wandelingen beperken tot een halve kilometer. Nadat hij een jaar oud is, kan je Belgische herdershondpup met je beginnen te joggen, maar houd de afstand tot minder dan een kilometer en geef hem onderweg regelmatig pauzes. Vermijd harde oppervlakken zoals asfalt en beton. Naarmate hij ouder wordt, kun je de afstand en de tijd die je rent vergroten. Deze geleidelijke niveaus van oefening zullen zijn ontwikkelende botten en gewrichten beschermen.

Hoewel de Belgische Herdershond slim en zeer trainbaar is, is hij een onafhankelijke denker. Om hem te trainen, moet je zijn vertrouwen en respect verdienen zonder woede, intimidatie of fysieke kracht. Ondanks al zijn vertrouwen en kracht is de Belgische Herdershond gevoelig, en zijn temperament kan beschadigd worden, soms onherstelbaar, door harde correcties. Hij doet het het beste met een combinatie van stevige, eerlijke, consistente regels en beloningen voor correct gedrag.