Mag een hond druiven eten?

De giftigheid van druiven en rozijnen is goed gedocumenteerd bij honden. Hoewel de exacte stof die de giftige reactie veroorzaakt nog niet bekend is, moeten honden geen druiven en rozijnen eten, omdat zelfs kleine hoeveelheden fataal kunnen zijn voor een hond. Honden van elke leeftijd, ras of geslacht kunnen worden beïnvloed.

Druiven en rozijnen zijn slecht voor honden omdat een van de ernstigste complicaties van de giftigheid van druiven is dat ze ernstige nierschade kunnen veroorzaken die leidt tot acuut (plotseling) nierfalen met gebrek aan urineproductie (anurie). Nierfalen wordt echter niet bij alle honden gezien na inname van druiven of rozijnen, de reden waarom sommige honden overmatig worden beïnvloed, terwijl anderen dat niet zijn, wordt nog steeds bestudeerd.

Symptomen

Vergiftiging door druiven en rozijnen veroorzaakt meestal een combinatie van de volgende symptomen bij honden:

• Braken of diarree. Vaak binnen enkele uren na inname. Materiaal van braaksel en fecale inhoud kan druiven of rozijnen bevatten
• Verlies van eetlust
• Lethargie, zwakte, ongewone rust
• Buikpijn
• Uitdroging
• Oligurie (passeert slechts een kleine hoeveelheid urine)
• Anurie (volledige stopzetting van urine)
• Vieze adem
• Mondzweren
• Tremors
• Epileptische aanvallen
• Coma

Oorzaken

Inname van druiven of rozijnen - zelfs bij kleine hoeveelheden - kunnen giftig zijn voor sommige honden, terwijl andere honden relatief grote hoeveelheden kunnen innemen zonder duidelijke symptomen te ontwikkelen. Het giftige middel is nog niet geïdentificeerd, maar lijkt verband te houden met het vruchtvlees. Met andere woorden, gepelde of pitloze druiven zijn nog steeds giftig voor de hond.

Onmiddellijke behandeling

Dit is een noodgeval dat onmiddellijk moet worden behandeld. Als je er zeker van bent dat de hond druiven of rozijnen heeft ingenomen in de afgelopen twee uur, moet je zo snel mogelijk het braken proberen op te wekken voordat alle gifstoffen in het fruit kunnen worden opgenomen door het lichaam. Zet echter niet aan tot braken als de hond:

• Bewusteloos raakt
• Problemen heeft met ademhalen
• Tekenen vertoont van ernstig leed of shock
• Of als u niet zeker weet wat de hond heeft gegeten

Als de hond al heeft overgegeven, probeer hem dan niet meer te laten braken. Bel dan eerst de dierenarts voor advies. Als de dierenarts adviseert om thuis te braken, gebruik je de volgende methode:

• Als de hond de afgelopen twee uur niet heeft gegeten, bied hem dan een kleine maaltijd aan. Dit maakt het waarschijnlijker dat de hond zal overgeven, maar is niet essentieel als de hond niet geïnteresseerd is in voedsel.
• Meet 1 ml 3% waterstofperoxide per pond van het gewicht van de hond, met behulp van een spuit (geen naald) of theelepel (een theelepel is ongeveer vijf ml). De maximale hoeveelheid waterstofperoxide die op een bepaald moment kan worden gegeven, is 45 ml, zelfs als een hond meer dan 20 kg weegt.
• Spuit de waterstofperoxide in de achterkant van de bek van de hond met een spuit (geen naald) of kalkoenblok.
• Als het braken niet binnen vijftien minuten na de eerste toediening plaatsvindt, kun je het opnieuw proberen, met dezelfde hoeveelheid. Deze methode mag niet meer dan twee keer worden gebruikt, met tussenpozen van vijftien minuten uit elkaar.

Als de hond niet heeft overgegeven na de tweede dosis waterstofperoxide, gebruik deze dan niet, of iets anders, om te proberen braken op te wekken. Gebruik niets sterkers dan waterstofperoxide zonder eerst met de dierenarts te praten. Of de hond nu overgeeft of niet, na de eerste verzorging moet je hem onmiddellijk naar een dierenarts brengen.

De dierenarts moet mogelijk een maagspoeling uitvoeren of actieve kool toedienen om eventuele giftige stoffen in de maag van de hond aan te pakken, evenals een behandeling instellen om de nieren van de hond te beschermen.